My Korean Dream, co ja tak właściwie robię w Korei Południowej?

Hej! 

Niektórzy czytelnicy mojego bloga wiedzą, że obecnie mieszkam za granicą a dokładnie w Korei Południowej. Na wyraźną prośbę kilku z Was opisze po krótce moją przygodę.

Cytując Elektryczne Gitary: „I co ja robię tu... co Ty tutaj robisz?” zapraszam do lektury :) 

źródło: wikipedia.com 

Pewnego grudniowego dnia w 2009 roku poznałam w Internecie koreańczyka o imieniu Seong Uk, który był bardzo zafascynowany Europą i jego marzeniem było zwiedzić kilka krajów na tym kontynencie.  5 lat później, a dokładnie 28 Listopada 2014 roku, ów Koreańczyk został moim mężem. Na tym mogłabym skończyć opowiadać ale wiem, że pewnie chcecie więcej szczegółów. 

Azją interesowałam się od czasów gimnazjalnych, oglądałam anime i horrory głównie japońskie. Słuchałam też japońskiego rocka. Apetyt na Azje rosnął i nie tylko zaczęłam uczyć się koreańskiego na własną rękę ale chciałam zapoznać kogoś z tamtych rejonów świata. Przed mój komputer przewijało się wiele ulotnych znajomości w ramach wymiany językowej, nie tylko z polskiego ale angielskiego. W pewnym momencie miałam już dość bo zdałam sobie sprawę, że większość z nich nie chce nawiązać przyjaźni i wymiany kulturowej a jedynie podszkolić swój angielski (który do tej pory w Korei kuleje jak pies bez jednej nogi). 

Po pewnym czasie natrafiłam na mojego obecnego męża. Pisaliśmy i rozmawialiśmy prawie codziennie przez MSN (gimby tego nie znają). Nasza internetowa znajomość trwała od 2009 do 2012 roku, kiedy to Seong Uk stwierdził, że ma wystarczające fundusze na wymarzoną podróż po Europie i chętnie wpadnie do Polski, do mojego miasta, by mnie poznać „na żywo”. Zgodziłam się nie tylko z nim spotkać ale zostać jego „wirtualną dziewczyną”. W Lipcu 2012 kiedy zobaczyłam go wychodzącego z pociągu na stacji Katowice to... przepadłam. Warto tu wspomnieć, że mój dzielny chłop wylądował samolotem we Francji i do Polski przyjechał na rowerze! Tak, dokładnie na rowerze ;) Zajeło mu to około 3 tygodnie przy okazji zwiedził też kilka innych krajów. 

Teraz moja opowieść zaczyna nabierać charakteru taniego romansidła, ale ... ostrzegałam ;) 

Niestety prawo wizowe polsko-koreańskie pozwala na przebywanie na terenie obydwóch krajów do 90 dni na wizie turystycznej, więc po spędzonych wspólnie letnich wakacjach, Seong Uk musiał wracać do Korei. Ja w tym czasie przeprowadziłam się do Warszawy. Rozłąka trwała kilka miesięcy, bo w lutym 2013 przyleciałam do Korei na 3 tygodnie. Był to mój pierwszy raz w Korei i pierwsza podróż samemu na drugi koniec świata. 3 tygodnie mineły jak z bicza strzelił i wróciłam do kraju. Nasze kolejne spotkanie miało miejsce w wakacje tego samego roku. Mieliśmy dla siebie kolejne 3 miesiące. Dużo podróżowaliśmy po Polsce i wtedy też Seong Uk poznał moje wszystkie cioteczki i dalszą rodzinę. Pod koniec wakacji na 2 tygodnie przed wylotem do Korei, oświadczył się. Oczywiście ośswiadczyny zostały przyjęte :) Potem nastąpił bardzo ciężki okres w naszym związku. Ja byłam na ostatnim roku studiów magisterskich i pisałam pracę dyplomową, a do tego pracowałam, a Seong Uk zaczął kurs programowania. Nikt nie mógł pozwolić sobie na urlop i przylot nie tylko ze względów czasowych ale i finansowych. Nie widzieliśmy się 13 miesięcy a przez ten czas naprawdę było nam ciężko. 

Gdy tylko skończyłam studia, zaczełam przygotowania do wyprowadzki na drugi koniec świata. Stwierdziłam, że nie ma co czekać, tylko brać walizkę i rozpocząć nowy rozdział w moim, naszym życiu. Do Korei przyleciałam dokładnie 21 października 2014 z zamiarem zostania tutaj już na stałe. Jak już wspomniałam wcześniej, wiza turystyczna pozwala na zostanie na terenie kraju do 90 dni dlatego też miesiąc później wzieliśmy ślub bym mogła aplikować na wizę małżenską, dostać pozwolenie na pracę i tu zamieszkać. Nie chciałam już żyć w rozłące i dwóch strefach czasowych. Byłam zaręczona, zakochana i wiedziałam, że to facet mojego życia :) 28 Listopada 2014 odbył się nasz ślub cywilny w Korei, potem wyjechałam do Polski zarejestrować nasze małżeństwo i dostałam wizę. Wziełam nazwisko po mężu, więc teraz wyjaśniła się zagadka dlaczego nazywam się Yun. 

Mieszkam w Korei już 2 lata. Nigdy nie pomyślałabym, że spotka mnie taki rozwój akcji i życiowe decyzje. Ale nie żałuje. Jestem zakochana po uszy w swoim mężu i powoli myślimy nad powiększeniem naszej rodzinki :) 

Przygotowałam dla Was kilka ciekawych, dziwnych i śmiesznych faktów o Koreańczykach. 

- Najpopularniejsze nazwiska koreańskie to Kim i Lee.  Nosi je ponad połowa obywateli. 

- Wiek nie liczy się od momentu narodzin, a od momentu poczęcia. Dziecko przychodząc na świat ma już roczek. 

- Koreańczycy nie lubią i unikają liczby 4 jak ognia. Przynosi ona pecha, ponieważ jej nazwa i znak alfabetu wywodzi się z alfabetu chińskiego i ma taki sam wydźwięk w wymowie jak słowo „śmierć”, dlatego też nigdy nie robi się grupowych fotografi gdy na zdjęciu mają być tylko 4 osoby, a w windach pomijane jest piętro czwarte. 

- Pisanie imion czerwonym długopisem jest zabronione bo przynosi to pecha i śmierć dla właściciela danego imienia.

- W Korei może zabić cię włączony na noc wentylator. Koreańczycy wieżą, że wentylator zabiera dusze ;) 

- Nie używa się tu husteczek czy serwetek do wytarcia buzi po posiłku. Używamy papieru toaletowego, nawet w knajpach. Oczywiście nie tej samej rolki, którą mamy w toalecie. 

- Średni czas pracy to 12 godzin. 

- Jedzenie koreańskie jest bardzo ostre.

- W Korei nie ma kaloryferów. Mamy ogrzewanie podłogowe, chociaż mi w zime i tak jest zimno... 

- Śpimy na podłodze na specjalnych materacach.

- Je się tutaj psy... są to specjalne psy hodowlane, ale jednak dalej psy. 

- Dużo słów w potocznym koreańskim jest zapożyczone z angielskiego. 

- Koreańczycy mają problem z wymową głosek r (mówią l) oraz f (mówią p). 

- Dużo toalet publicznych jest na styl „lotnika” czyli kiecka do góry, kucamy i załatwiamy swoje sprawy. 

- W większości toalet publicznych, jak i w starych zabudowach i mieszkaniach NIE wrzuca się papieru toaletowego do muszli, tylko do kosza ustawionego obok. Rury w starym budownictwie są bardzo wąskie i papier toaletowy może je bardzo szybko zapchać. 

- Przedstawiając się w Korei, najpierw powiemy swoje nazwisko a potem imię. 

- Większość kobiet po ślubie zostaje menadżerami domu (a raczej kurami domowymi) a ich świętym obowiązkiem jest wychowanie dzieci, dbanie o dom i męża, chociaż niektóre te bardziej nowoczesne panie pracują (tak jak ja). 

- Kobiety po ślubie nie przyjmują nazwiska po mężu, wyjątkiem są związki z obcokrajowcem. 

- Pełnoletność osiąga się w wieku 19 lat. 

- Każdy mężczyzna ma obowiązek odbycia służby wojskowej, która trwa około 2 lata, zależnie od rodzaju służby. 

Czy planuję wrócić do Polski? TAK! Jesteśmy z mężem na takim etapie życia, że chcemy wrócić do Europy. Nasz powrót planowany jest na Wrzesień 2017. 

Mam nadzieję, że ten post się Wam podobał a jeśli macie jakiekolwiek pytania, czekam na Wasze komentarze :) 

Do następnego! 

Karolina